zaterdag 4 augustus 2012

Mr Cupcake


Na een maandenlange stilte, neem ik jullie nog een laatste keer mee naar de wondere wereld van een single vrouw. Waarom ik met pijn in het hart afscheid neem van mijn leukste schrijfervaring ooit, doe ik in deze blogpost uit de doeken. Vlak nadat het jaar 2012 was ingeluid, kreeg ik het steeds moeilijker om mezelf in het dating circuit te begeven. De afspraakjes die ik al achter de rug had, waren geen succes geweest en ik nam mezelf voor om een strak toekomstplan op te stellen. Er wordt wel eens gezegd dat mannen enkel nodig zijn omdat een vibrator het gras niet kan afrijden en deze zelfstandige dame zou haar vrienden en familie bewijzen dat je inderdaad volmaakt gelukkig kan worden op je eentje. Ik was er mij volledig van bewust dat het niet simpel zou worden om alleen een krijsende peuter en later een rebellerende tiener op te voeden, maar het vinden van een leuke kerel leek mij toen een lastigere taak. Er was echter een jongeheer die mij al om een date had gevraagd, vlak voor hij op reis vertrok om 2012 in New York te beginnen. Enkele jaren geleden had hij mijn geliefde zus bijlessen chemie gegeven. Aangezien ik er al een poosje over dacht om een cursus dierenartsassistente te volgen, leek het mij een strak plan om een bijleraar wetenschappen bij de hand te hebben. Ik besloot hem toe te voegen op Facebook, het meest handige medium om oude kennissen en andere mensen op te sporen. Nadat de Sint mij op magische wijze het gsmnummer van deze jongeman had bezorgd, werden er af en toe wat smsjes verstuurd. Net voor hij naar New York vertrok, vermeldde hij dat we toch eens moesten afspreken. Gewoon om eens te kijken of het in de niet-virtuele wereld ook zou klikken, want uiteindelijk hadden we elkaar maar een enkele keer gezien. Niks speciaals en puur vriendschappelijk dus...
Zonder dat ik het doorhad, begon ik aan het meest fantastische dating-avontuur ooit. Ons eerste afspraakje in een wijnbar, een romantisch uitje naar het lichtfestival en een gezellig filmavondje deden mij toch even zwijmelen. Toch verdween hij daarna even van het toneel.. Ik begon meteen na te denken over een nieuw blogverhaal, waarin hij de bijnaam Mr Cupcake kreeg, omdat hij mij op een date-avond liet staan met een hele voorraad cupcakes. Ah, mannen en hun bindingsangst, het kwam mij erg bekend voor (cfr. How Men Fall in Love: Part 2). Toen Mr Cupcake na enkele weken plots weer opdook en een volledige terugkeer wou maken, begon het mij te dagen. Had ik de eer om een van de weinige overlevenden van de dangerzone te zijn? Blijkbaar wel, want Mr Cupcake maakte een comeback, en wat voor een... Ik probeerde de muur rond mijn hart wanhopig intact te houden, maar zijn spontaniteit werkte als een soort bulldozer. Het is bovendien ook erg moeilijk om hard to get te spelen, wanneer degene die je het hof maakt een ongelooflijk knap ding is. In april viel uiteindelijk het verdict, nadat hij bijna zes maanden voorbereidend werk had moeten leveren: Ik was verliefd. Mr Cupcake was erin geslaagd om de icequeen te ontdooien. Deze hopeloze, ietwat verbitterde dame zag vuurwerk toen Mr Cupcake voor het eerst zijn lippen op die van haar plantte. De voorbije maanden sijpelde mijn überromantische ziel weer binnen en de vogels kwetteren onophoudelijk in mijn hoofd. Het leven als een single vrouw gaf mij veel voldoening en ik was best gelukkig, maar het is niet te vergelijken met hoe ik me nu voel. Ik begrijp alle alleenstaande vrouwen die mij nu een mep willen verkopen, maar ik ben ervan overtuigd dat ze stuk voor stuk ooit ook weer op wolkjes zullen lopen. Bekijk het van de zonnige kant: er bestaan nog leuke kerels, alleen moet je soms een poosje op hen wachten.
Al mijn vorige schrijfels verliezen een groot deel van hun geloofwaardigheid door deze zeemzoete liefdesverklaring, maar desondanks bevatten ze nog altijd interessante weetjes. Ze waren een venster van mijn hart en boden een vrouwelijke blik op het leven als single. Het neerpennen van mijn avonturen en die van vriendinnen werkte helend voor mijn gebroken hart en ik heb er enorm veel plezier aan beleefd. Het afscheid valt dan ook zwaar, maar mijn cynische kijk op de wereld is volledig verknoeid door de overdosis endorfines in mijn hoofd en de vlinders in mijn buik. Veel muzikanten en artiesten vinden meer inspiratie wanneer ze zich ongelooflijk miserabel voelen. Ik ben blijkbaar net hetzelfde, want het enige dat nu uit mijn pen vloeit, zijn melige anekdotes over hoe ongelooflijk de liefde kan zijn. Wie heeft in deze tijden behoefde aan een zoveelste klef liefdesverhaal. En last but not least: de de titel van mijn blog is niet meer van toepassing.. If you know what I mean ;)

Darling,
“Your unexpected love provides
My solitary suicide”  (Sara Bareilles)
But I’m grateful for it.